De kamer zag eruit alsof een junkfood-orkaan er had huisgehouden. 

Lege pizzadozen stapelden zich op als een soort krankzinnig torentje van 

Pisa, terwijl kleverige pornoblaadjes het tapijt hadden veranderd in een 

plakkerig mijnenveld. 

Aan de muur hingen posters van playmates, die ooit als zinnebeeld van 

perfectie dienden, maar nu meer weghadden van vodden, en die ondertussen 

waarschijnlijk zelfs al kleinkinderen hadden.

Door de rafelige gordijnen scheen een halfslachtig ochtendzonnetje, dat leek 

te twijfelen of het deze ruimte wel wilde verlichten.

Op het bed lag een immense vleesberg, waarvan het snurken een sonische 

aanval was die vermoedelijk door de buren als aardbeving werd 

geregistreerd. 

De gigantische gestalte rolde langzaam om, trok de lakens omhoog en 

positioneerde zijn achterwerk alsof hij zich voorbereidde op een salvo. 

En ja hoor, daar kwam het: een oorverdovende knal die de posters aan de 

muur in een chaotische samba bracht.

Met een kreun die deed denken aan een bronstige walrus slingerde Fred –

want zo heette onze held – zijn been uit bed. 

Na een korte worsteling met de zwaartekracht kwam hij overeind. 

In zijn volle glorie stond hij daar: Vette Fred, gekleed in een gestreepte 

pyjama die meer weg had van een tentzeil. 

Hij krabde nonchalant aan zijn kroonjuwelen, waarbij de beweging meer leek 

op een archeologische expeditie. 

Zijn vlasachtige haar stak alle kanten op en aan zijn wang kleefde een 

halfvergane pizzakorst, die daar waarschijnlijk sinds gisteren bivakkeerde.

Met halfgesloten ogen waggelde hij naar de keuken. 

Hij trok de deur van de koelkast open – of beter gezegd, rukte hem bijna uit 

zijn hengsels – en pakte een fles melk. 

Zonder ook maar een glas te overwegen, zette hij de fles aan zijn mond. 

Een deel van de melk stroomde via zijn kin naar beneden, waar het een vlek 

toevoegde aan zijn toch al onherkenbaar geworden pyjama. 

Met een knallende boer die de melodie van de ochtend completeerde, zette 

hij de fles terug.

Zijn blik viel op een verdwaald bord met de restanten van een geroosterde 

kip. 

Het bord belandde op de keukentafel, maar niet voordat Fred met een grove 

armzwaai de tafel had ontdaan van wat hij beschouwde als “onnodige 

rommel”. 

Bestek, tijdschriften en een verfrommelde sok vielen met een kletterend 

geluid op de grond. 

Fred plofte in een stoel, die piepte onder zijn gewicht, en begon het 

kippenboutje te verslinden alsof hij een prehistorische carnivoor was. 

Met een geoefend gebaar zoog hij het vlees in één keer van het bot, waarna 

hij met zijn vuile vingers over zijn gezicht ging. 

Het tafereel zou een buitenstaander een lichte kokhalsneiging hebben 

bezorgd.

Plotseling, als door een elektrische schok geraakt, sprongen Freds ogen 

open. 

De klok van de kerktoren had acht slagen laten horen. 

Zijn brein – wat daarvan functioneerde, tenminste – herinnerde hem aan een 

belangrijke afspraak: een sollicitatiegesprek om negen uur!

Als een vrachtwagen in de hoogste versnelling stormde hij de trap op. 

Nou ja, stormde... 

Freds “rennen” was een combinatie van dreunen en hijgen. 

In zijn slaapkamer begon een wanhopige zoektocht naar zijn beste pak, dat 

verspreid lag over een gebied ter grootte van een klein weiland. 

Na tien minuten puzzelen had hij alle onderdelen verzameld.

In de badkamer staarde hij naar de spiegel, waar een gezicht hem aanstaarde 

dat leek te zijn overreden door een vrachtwagen vol fastfood. 

Hij mompelde iets dat klonk als "dit wordt nooit wat" en begon aan de 

titanenklus die scheren heet. 

Zijn kin leek meer op een heuvelrug dan een gezicht, en de kans op 

bloedvergieten was aanzienlijk. 

Uiteindelijk lukte het hem om zichzelf toonbaar te maken, zij het met drie 

pleisters en een scheve stropdas.

Bij de voordeur griste hij zijn autosleutels van de tafel en beende naar buiten. 

De Fiat 500 van Fred lijkt op een voertuig dat ooit een glorieuze toekomst 

voor zich zag, maar nu, als een overwerkte metaalwerker op pensioen, meer 

herinneringen aan betere dagen draagt dan daadwerkelijke functionaliteit. 

Het is een onwaarschijnlijk geel vehikel dat – met zijn gedeukte portieren en 

een sticker van een half afgepelde kat op de achterruit – eerder lijkt op een 

mobiele grap dan een serieuze manier om je van A naar B te verplaatsen.

De binnenkant van de auto ademt de geur van zweet, muffe hamburgers en 

een vleugje benzine, een geurpalet dat alleen Fred lijkt te kunnen waarderen. 

De stoelbekleding is een eclectische mix van gaten, vlekken en wat ooit beige 

moet zijn geweest. 

Fred beweert dat de bekleding hem doet denken aan zijn jeugd – chaotisch, 

comfortabel en vol verrassingen – maar zelfs hij weet dat het pure luiheid is 

om het niet te vervangen.

Als de motor start, klinkt het alsof een roedel katten in een metalen doos een 

samba probeert te dansen. 

De uitlaat laat regelmatig knallen horen die zo luid zijn dat de buurtkinderen 

ze als vuurwerk beschouwen. 

Desondanks rijdt Fred dit vehikel met trots, alsof hij in een Ferrari zit, wat 

alleen maar bijdraagt aan de tragikomische charme van zowel de auto als zijn 

eigenaar.

Kortom, Freds Fiat 500 is niet alleen een vervoermiddel maar een karakter op 

zichzelf – een perfect vehikel voor de chaotische komedie van zijn leven.

Fred wurmde zich in de bestuurdersstoel, een prestatie die meer weg had van 

een circusact. 

Zijn buik werd tegen het stuur geplet, en na enig worstelen vond hij de 

versnellingspook, die verstopt zat onder een berg hamburgerzakjes.

Met een zucht en een paar krachtige vloeken draaide hij de sleutel om. 

De motor protesteerde met een sputterend gehuil, maar na een daverende 

knal uit de uitlaat sprong de auto tot leven. 

Met een woeste ruk aan het stuur reed Fred achteruit, waarbij hij de 

vuilnisbak een doodsschop gaf. 

De bak rolde kletterend de straat in, maar Fred gaf geen krimp. 

Hij schakelde naar de eerste versnelling en scheurde met piepende banden 

weg.

Daar ging hij, de onverzettelijke Vette Fred, op weg naar wat hij hoopte een 

nieuwe kans in het leven te vinden. 

Of in elk geval een kans om eindelijk de huur te betalen. 

Het was een nieuw hoofdstuk in de epische, hilarische en tragisch aandoende 

saga van een man die – ondanks alles – altijd wist te overleven.